Onderstaand arikel verscheen op 19/12/21 in het Parool, geschreven door Femmetje de Wind.
Dit artikel beschrijft hoe het is om vast zitten in de kafkaëske situatie als ongedocumenteerde in Nederland. Beide personen wonen al langer dan 10 jaar in Nederland en beschrijven onder andere hun ervaringen met de Nederlandse bureaucratie. Die is sowieso best lastig, laat staan als je de taal niet spreekt, niet kan lezen of niet over gevraagde documenten beschikt die in je land van herkomst überhaupt niet bestaan.
Josephine en Jeremy leven als ongedocumenteerden in Amsterdam: ‘Het is moeilijk hoop te houden’.
Een deel van de uitgeprocedeerde asielzoekers in Amsterdam kan niet terug naar eigen land. Josephine vluchtte uit Eritrea vanwege de dienstplicht, Jeremy moest weg uit Ivoorkust toen hij werd beschuldigd van landverraad. Hoe ziet hun leven in de stad eruit, zonder thuis en zonder toekomstperspectief?
Ordnerdikke dossiers
Josephine zit ineengedoken aan een tafeltje. Ze heeft een schuchtere blik en durft nauwelijks oogcontact te maken. Ze praat zachtjes: “Sinds mijn asielaanvraag is afgewezen, leef ik zonder toekomstperspectief. Ik heb nog maar weinig geloof in de officiële instanties.” Ze spreekt gebrekkig Engels, is analfabeet en begrijpt niets van de ordnerdikke dossiers die over haar asielaanvraag zijn vol getikt. Ze heeft al zo veel gesprekken gevoerd en nooit kwam er iets uit wat haar verder bracht. “Het is moeilijk hoop te houden.”
Voor het volledige artikel klik dan op onderstaande link:
